Klammig kun je het vandaag noemen. Zo’n dag dat je je vitrine kunt blijven poetsen omdat de ramen maar blijven beslaan. Zo’n dag dat er plotsklaps iemand stopt voor de ingang en na een korte inspectie blijmoedig binnenstapt.
‘Waar mag ik u mee verblijden’, was mijn openingszin. Afwezig schudde hij met zijn hoofd, was duidelijk gebiologeerd door de vitrine vol met heerlijkheden.
Sorry, I don’t understand you, antwoordde hij.
We kwamen samen overeen dat we in het Engels zouden communiceren, hij kwam uit Frankrijk. Vroeg zich af wat en hoe je spulletjes uit de vitrine mee kon nemen. Na enige uitleg wees hij een aantal salades aan en ik greep al naar diverse maten bakjes waarin ik de salades mee kon geven.
No, no I want to eat here, is that also possible?
Hij had al een tafeltje bedacht met zijn rugzakje en strohoed, gelukkig trok hij ook zijn druipende poncho uit. Uiteraard kon hij plaatsnemen en ik mocht me uitleven op een bord met een samenstelling van salades waarvan ik de keuze mocht bepalen. Schuin voor de deur stond zijn vervoermiddel, althans naar later bleek. Een combinatie van kruiwagen en bolderkar overdekt met zeil. Na enige versnaperingen waaronder limo (hij dronk geen alcohol) en diverse koffie’s vroeg ik hem wat hij toch aan het schetsen was.
Een man gewend om te reizen, klein aantekenboekje, iPhone, die direct werd ingeplugd in het stopcontact en een wireless toetsenbord
Hij vertelde dat hij aan het wandelen was van Parijs naar Amsterdam en dat de schetsen bedoeld waren om zijn ‘kruiwagen’ te verbeteren.
Deze was gekocht en ontworpen in Zwitserland maar hij wilde het al bestaande model verbeteren. Met name het draagsysteem met twee hendels tegen de schouders en dat kon beter.
Hij wilde dit vooral doen om mensen zonder thuis die op straat leefden een fijn ‘huis’ te bieden. Zodat ze hun vaak kostbare en enige bezittingen, op een veilige en handige manier mee konden dragen. Hij enthousiasmeerde me met zijn verhaal, ik zag een soort Leonardo da Vinci achtige schetsen in een klein rood notitieboekje.
Zijn telefoon ging en i.p.v. van ‘m aan zijn oor te houden tetterde hij keihard in de speaker. Zo kon ik ook horen dat hij al een paar uur in een leuk klein zaakje zat met een aparte inrichting en heerlijke salades. Was toch blij dat ik tijdens mijn middelbare schoolperiode een 9 voor Frans had. De regen hield op, poncho ging niet meer aan, strohoed daarentegen werd vol goed moed weer opgezet.
Ik wenste m veel succes en een voorspoedige reis. We gaven elkaar een hand en begrepen waar het om ging. Het najagen van je dromen-passie en levensinvulling. Jullie snappen het vast wel.
Bonjour!
Wat een heerlijk verhaal! Wij kwamen afgelopen zaterdag bij jullie terecht en lieten ons verrassen met een plank vol heerlijks, toen de aanblik van de vitrine de keuze te moeilijk maakte. Met veel liefde werd een plank mooi volgelegd met diverse salades (mijn favoriet: de bonensalade!), miniquiche, superlekkere zoetpittige krabkoekjes, gamba’s, malse kippendijen, tapenade, en nog veel meer. Het leuke was dat echt alles lekker en gewoon goed was, het kan gewoon bij jullie! En het brood dat erbij geserveerd werd, was krokant maar smolt tegelijkertijd op je tong – kan dat? Zo proefde het voor mij in elk geval. Tenslotte wil ik laten weten hoe gemoedelijk we het vonden om, na een drukke dag onderweg naar een verjaardag, even naast de kachel bij jullie te eten. Het enige dat jammer is, is dat we niet in de buurt wonen. Bij een volgend bezoek in Breda of onderweg langs Breda weten we jullie weer te vinden! Succes met de opening van jullie tweede zaak!